Les Amants du pont neuf

Aan het begin van les Amants du Pont Neuf lijkt het erop dat dit een indrukwekkende maar zeer naargeestige film gaat worden over de clochards(zwervers) van Parijs, als we hoofdpersoon Alex ontmoeten die, totaal van de kaart over een snelweg heen waggelt en overreden word door een auto. Als hij na een tijdje hulp krijgt van een voor hem onbekende, eveneens dakloze vrouw, worden ze opgepikt door een busje dat hen naar een plaatselijk opvanghuis begeleidt. Deze scènes laten een rauw realistisch beeld zien van het dagelijks leven van de clochards in en rond parijs, en het lijkt dus alsof dit een moeilijke, maar met veel zorg gemaakte film gaat worden.

Nou klopt dat ook, maar nadat deze Alex de volgende dag opgelapt en wel het opvanghuis verlaat om terug naar zijn oude zwerversplek te gaan(de oude, wegens constructie verlaten brug Pont Neuf), verandert de film snel van toon van een rauw realistische, in een steeds meer geromantiseerde kijk op het zwerversbestaan. Als Alex van zijn vriend en medebewoner van de brug Hans zijn shot krijgt om te kunnen slapen, ontdekken ze de volgende morgen een verstekeling op “hun” brug: Het blijkt de vrouw van de nacht daarvoor te zijn, een tekenares die vanwege een ernstige oogaandoening en andere persoonlijke issues ook de straat op is gegaan, en al snel ontstaat er een romance tussen de twee. De tragiek van de hoofdpersonen blijven vervolgens zeer aanwezig maar er word ook ruimte gemaakt voor de gedachtewereld van het verliefde paar die alles natuurlijk veel rooskleuriger zien dan de werkelijkheid.

Al vrij vroeg in de film is dus duidelijk dat de stijl een rigoureuze breuk maakt met het begin, vooral als het stel op een dronken nacht overvallen word door een groots vuurwerk waarin droom en werkelijkheid in elkaar overvloeien, en vanaf dat moment is het duidelijk dat er van alles kan gebeuren.

En dat doet het ook, mede dankzij het goede spel van onder andere Julliete Binoche als de dakloze tekenares Michele die langzaam blind dreigt te worden, en Denis Lavant als de weinig spraakzame maar acrobatische Alex, die Michele kostte wat kost bij hem wil houden. Maar de film is visueel gezien pas echt bijzonder te noemen: de eerder genoemde vuurwerkscene is bijvoorbeeld echt prachtig, en zo zijn er nog wel een paar van dat soort scènes waarin de combinaties van mooi geschoten beelden, subtiele surrealistische effecten en een strakke montage je echt de film doen inzuigen, zelfs als op bepaalde momenten de dramatiek tussen het stel wat al te aangedikt wordt.

De film was dan ook, mede door veel pech, een van de meest dure franse films om te maken omdat de locatie van de brug maar voor de helft van de opnameperiode gebruikt kon worden, aangezien de brug weer openging voor gebruik, waardoor ze de hele locatie verderop hebben moeten nabouwen.

Het was een gok, deze Les Amants du Pont Neuf, maar achteraf ben ik erg blij dat ik me er toe heb gezet om hem te gaan kijken, want ik vond het een mooie film, die je in het begin een beetje op het verkeerde spoor zet door van extreem realistisch ineens te veranderen in een dromerig en (op een goede manier) geromantiseerd zwerverssprookje. Alleen jammer van het onevenwichtige einde.