Chungking Express

Chungking Express uit 1994, betekende de grote doorbraak van Wong-Kar Wei(of is het Kar-Wei Wong? Altijd zo onduidelijk, die Aziatische namen….) naar een nieuw, westers publiek, mede doordat de film werd opgepikt door de destijds net opgerichte productiemaatschappij Rolling Thunder van de op dat moment utrahippe regisseur Quentin Tarantino.
Het heeft de regisseur geen windeieren gelegd, want sindsdien hebben praktisch al zijn films een westerse release gekregen, en geldt hij als een van de meest vooraanstaande Aziatische regisseurs van dit moment.
Ik ben dus altijd al best benieuwd geweest naar deze film, maar kon er maar moeilijk aan komen, totdat ik hem kort geleden toch “ergens” had gevonden, maar was er na afloop eigenlijk een beetje teleurgesteld over.

De geschiedenis van de totstandkoming van de film is best wel grappig:
Toen Kar Wei bezig was aan de productie van de groots opgezette, epische zwaardvechtersfilm “Ashes of Time” kon hij door de complicaties van die film zijn hoofd er niet meer bij houden, en besloot om tussen de productie door een andere film te draaien uit de losse pols, namelijk deze “Chungking Express”, over 2 politieagenten die allebei te maken krijgen met een moeilijke vrouw.

De film is opgesplitst in 2 delen en begint met het verhaal over “agent 662” die het net heeft uitgemaakt met zijn vriendin en verlangt naar gezelschap die hij maar niet kan vinden, totdat hij een vrouw met een blonde pruik en een zonnebril op ontmoet in een bar die (zo zagen we eerder) op zoek is naar een groep Indiërs die er vandoor zijn gegaan met haar drugs die ze voor smokkeldoeleinden aan de groep had toevertrouwd.
Het tweede verhaal gaat over “agent 663”, een eenzame man die een mooi, maar nogal vreemd meisje ontmoet in een snackbar, die constant tijdens haar werk keihard het liedje “California Dreamin’ aan heeft staan. Als ze aan de sleutel komt van zijn appartement, besluit het meisje bij hem in te breken en de dingen in zijn huis op subtiele manieren te veranderen, met alle gevolgen van dien…

Er wordt goed gespeeld, en de beelden, gefilmd door de vaste cinematograaf van Kar-Wei Christopher Doyle, zijn bij vlagen zeer indrukwekkend, maar ook bijzonder desoriënterend door de afwisselend flitsende, zwierige, en slow-motion achtige bewegingen (die nu trouwens soms ook wel erg nineties aandoen) waardoor de in essentie simpele verhalen ineens een stuk moeilijker te volgen zijn.
Maar je krijgt er wel veel prachtig gefilmde sfeerbeelden van Hong-Kong bij nacht voor terug.
Verder is de structuur ook een beetje vreemd te noemen: waar het eerste verhaal een beetje gehaast en onaf eindigt, gaat het tweede verhaal juist maar door en door en lijkt van geen ophouden te weten.

Maar dit zijn natuurlijk ook allemaal problemen die je kunt verwijten aan de losse pols aanpak van de regisseur, die je eigenlijk de hele film door ook best wel een fijn, licht gevoel meegeeft.

Een beetje een lastige film om naar te kijken dus, want door de flitsende beelden kreeg ik vaak het gevoel alsof ik dingen mistte, wat achteraf gezien dus eigenlijk helemaal niet waar bleek te zijn: mijn advies voor mensen die deze film gaan kijken is dus om het allemaal vooral niet zo serieus te nemen en te genieten van de mooie beelden, en dat het risico bestaat dat je california dreamin voor een lange tijd niet meer kan aanhoren.