Antichrist

Ik had mezelf al een tijd voorgehouden om Antichrist te gaan kijken, maar om de een of andere reden wou ik er maar niet aan beginnen: voor mij heeft arthouse-lieveling Lars von Trier namelijk net zo veel mindere als goede films gemaakt en is het daarom altijd een gok om er aan te beginnen.
Niet dat hij ooit echt slechte films heeft gemaakt, maar vaak kan ik de pretentie van zijn projecten gewoon niet trekken, en zijn zijn onderwerpen vaak behoorlijk deprimerend.
Breaking the Waves is bijvoorbeeld een goed gemaakte film, maar zo veel ellende maakt het voor mij moeilijk om zo’n 2 en een half uur durende film voor de lol even op te zetten.
En The Idiots is dan weer het soort zwarte komedie waar Von Trier meer bezig is met het uitoefenen van zijn pretentieuze Dogma-manifest en het schoppen tegen heilige huisjes dan echt ruimte maken voor het op zich leuke uitgangspunt van de film.
En waar ik Dogville dan echt goed vond, vind ik het weer jammer dat hij de originele stijl van die film weer kapotmaakt door in opvolger Manderlay precies hetzelfde kunstje te doen.

Maar toen ik hoorde dat hij met Antichrist wat meer de horrorrichting op ging en Charlotte Gainsbourg en Willem Dafoe de hoofdrollen zouden vertolken werd ik toch nieuwsgierig genoeg om de film eens een kans te geven.

Dafoe en Gainsbourg spelen een echtpaar die, nadat hun kind is verongelukt, besluiten om naar een huis in de bossen te gaan omdat deze plek de vrouw ‘angst’ aanjaagt.
En aangezien d’r echtgenoot therapeut is, en vind dat zijn vrouw abnormaal lang rouwt over de dood van hun zoontje, lijkt het hem een goed idee om haar te laten zien dat ze nergens bang voor hoeft te zijn. De vrouw is hier al eerder geweest met hun zoon om in alle stilte te werken aan haar scriptie over “gynocide”(het uitmoorden van grote vrouwelijke groepen door de jaren heen), waardoor ze nu, na datgene wat er gebeurd is, haar angsten begint te geloven. Of gebeuren er soms echt onverklaarbare dingen?

Zoals elke von Trier is ook Antichrist pittige kost, en soms moeilijk om naar te kijken, al gaat het hier voornamelijk om een paar (nu al beruchte) scènes die je doelbewust willen laten walgen, die ik eerder thuis vond horen in een Takashi Miike film (bijvoorbeeld Audition) dan bij von Trier.
Antichrist doet sowieso denken aan meerdere films, wat ook waarschijnlijk een bewuste keuze is geweest. Zoals ik al eerder zei speelt de film met het horrorgenre, en is hij opgedragen aan Andrei Tarkovsky, maar, alhoewel er zeker fragmenten inzitten die aan zijn films doen denken, en er soms sprake is van eenzelfde sobere atmosfeer, haalt het niet het niveau van de Russische meester.

Dat wil trouwens zeker niet zeggen dat de film niet goed is: Dafoe en Gainsbourg spelen fantastisch de moeilijke rollen van een echtpaar dat kampt met een groot verlies,
En zit de film vol met mysterieuze symbolische details, zo heeft het bos de toepasselijke naam ‘Eden’ gekregen, en brengen de constant vallende eikels op het dak van het huisje een onheilspellend gevoel met zich mee.

Gestructureerd in 3 hoofdstukken, plus een proloog en een epiloog is de film prachtig geschoten(het is de meest artificiële film van von Trier tot nu toe, zonder dogma regels)en is het allemaal in ieder geval zeker niet “belachelijk” te noemen, wat de voornaamste reactie was na de eerste publieke vertoningen in Cannes, waarschijnlijk dus vanwege de enkele heftige scenes die de film bevat.

Von Trier zelf beweerde dat hij deze film vanwege een langdurige depressie heeft moeten maken als een vorm van alternatieve therapie, maar of dat waar is, of gewoon een slim verkooppraatje, weet ik natuurlijk niet.

Antichrist is in ieder geval geen film geworden die je koud laat: of je vindt het niks, of heel interessant.
Ik ben in ieder geval voor het eerst sinds lange tijd, eindelijk weer eens behoorlijk overtuigd door Lars!