Living in oblivion

In de tijd dat regisseur Tom Dicillo op het idee kwam voor “De” komedie over filmmaken, “Living in Oblivion”, was hij kwaad. Erg kwaad.
De cinematograaf van onder andere Jim Jarmusch (hij filmde “Permanent Vacation” en “Stranger than Paradise”) had net zijn regiedebuut “Johnny Suede” af, maar de film draaide maar een week(!) en was een grote flop, en alle frustraties die hij tijdens die productie tegenkwam, kwakte hij in een keer in het script voor deze film.

Steve Buscemi speelt Nick Reve, het alter ego van de regisseur die tijdens het maken van ZIJN film, “Living in Oblivion”, tegen zo’n beetje alle problemen loopt die je je maar kan voorstellen: De film van de camera raakt op op de meest cruciale momenten, De onzekere hoofdrolspeelster kan totaal niet opschieten met de egocentrische hoofdrolspeler, de cameraman zit de helft van de tijd te kotsen op de w.c vanwege de bedorven melk van de catering, en die verdomde rookmachine werkt ook al van geen kanten, enzovoorts enzovoorts enzovoorts…
Reve probeert de hele warboel nog krampachtig in de hand te houden, maar al snel verliest ook hij helemaal zijn geduld, terwijl de relaties op de set zuurder en zuurder worden.

De rol van de neurotische Nick Reve is Steve Buscemi op het lijf geschreven, de mooie Catherine Keener speelt erg goed de rol van de wanhopige actrice Nicole en James leGross is hilarisch grappig als Chad Palomino, de egocentrische Hollywood acteur die met de meest debiele voorstellen komt opdraven om zichzelf op de voorgrond te krijgen(Het schijnt trouwens dat de rol van Pallomino is gebaseerd op Brad Pitt, waarmee DiCillo Johnny Suede maakte…).

Maar naast het goede spel van iedereen door de cast is er ook goed nagedacht over de look van de film. Er wordt op een goede manier afgewisseld tussen kleur en zwart-wit om bepaalde gemoedstoestanden weer te geven, zodat het geheel een goede combinatie krijgt van de realistische onderlinge problemen, en de koortsachtige surrealistische onzekerheid van de filmmaker en zijn crew, dat nog eens versterkt word door enkele vreemde droomsequenties. En dan kan een lilliputter er natuurlijk ook nog wel bij.

Het ritme van de film is ook strak uitgewerkt, door eigenlijk te focussen op drie scènes die gefilmd moeten worden die alle drie hun eigen problemen bevatten.
Het Droste-effect lijkt hier eindeloos goed te werken: we zitten constant te kijken naar een film over een film die misschien ook nog wel gaat over het maken van een film, die…nou ja, you get the point…

Maar ik denk dat vooral het goede script veel enthousiasme heeft uitgelokt bij alle betrokkenen, waardoor de herkenbaarheid voor de kijker die ooit weleens heeft geprobeerd om met een groep iets creatiefs te maken, zo goed overkomt.
Het is waarschijnlijk een van de leukste low budget films over het maken van een low budget film, die misschien zelfs wel gaat over het maken van een……………enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts…