Passion of Joan of Arc, The

La Passion de Jeanne d'Arc

La Passion de Jeanne d'Arc was Carl Theodor Dreyer's eerste film nadat hij Denemarken verlaten had om zijn films te gaan maken in Frankrijk. De film, die gaat over het proces van de beroemde historische figuur Joan of Arc, werd echter kort na het completeren van de definitieve versie per ongeluk vernietigd. Dreyer zette vervolgens de gehele film opnieuw in elkaar met materiaal dat hij eerder had afgewezen voor de definitieve versie. Ruim vijftig jaar later werd de originele film echter teruggevonden in Noorwegen en dankzij die vondst kunnen wij tegenwoordig nog steeds genieten van dit bizarre meesterwerk.

Dreyer week in verschillende opzichten af van de norm qua filmmaken die heerste in de jaren '20. Zo worden er in de film weinig visuele trucs gebruikt, op enkele na (de film bestaat bijna geheel uit close-ups), en droeg geen van de acteurs make up. Verder voelt de film een stuk kunstzinniger aan dan elke andere film uit de jaren '20 die ik eerder zag en ik vind het dan ook niet raar dat men deze film over het algemeen als een van de eerste echte arthouse films beschouwd. Ik heb overigens de versie van 82 minuten gezien (afgespeeld met 24 frames per seconde) met de prachtige muziek van Richard Einhorn. Een werkelijk fantastische score die perfect past bij de film.

Het is echter niet alleen de muziek die indruk maakt. Ook de beelden zijn van grote schoonheid. Al na vijf minuten is het duidelijk dat Dreyer een begenadigd cineast was die precies wist waar hij mee bezig was. De droevige sfeer, die gedurende de hele speelduur blijft hangen en geleidelijk aan steeds heftiger wordt, zorgde ervoor dat de film aan kwam als een mokerslag. Hetgeen dat deze film echter een gerenommeerde klassieker maakt, is het acteerwerk van de geniale Maria Falconetti. Mocht deze film in 1928 niet zoek zijn geraakt, zou Falconetti ongetwijfeld de historie in zijn gegaan als een van de grootste actrices aller tijden. Helaas maakte ze na La Passion de Jeanne d'Arc nooit meer een film.

Het einde van Falconetti is bijna even tragisch als het einde van Jeanne d'Arc zelf. Eeuwig zonde.