Hôtel Monterey

Hôtel Monterey. Een compleet geluidloze film die beelden laat zien van een oud vervallen hotel dat schijnbaar in New York staat. Geen cast, geen geluid, geen verhaal, alleen maar beelden. In de film is alles zo minimaal, dat je als kijker bijna gedwongen wordt een uur lang in jezelf te keren. Eerst gaan de gedachten uit naar alledaagse dingen maar al snel zat ik na te denken over bijzondere film en film in het algemeen. Waarom kiest men hier voor dit camera-standpunt? Waarom is er geen geluid? Is dit nou kunst? Wat vindt ik hier eigenlijk van en waarom?

Voor veel mensen zal het teveel gevraagd zijn, een uur lang kijken naar beelden van een (bijna) leeg hotel. Dit kan toch zelfs een kind, zullen enkelen zelfs durven te beweren. Zij zien echter over het hoofd dat regisseuse Chantal Akerman hier wel degelijk over nagedacht heeft. De overgang tussen een stilstaand camera-standpunt en een beweging is hier bijvoorbeeld erg indrukwekkend. Prachtig is ook de belichting die op sommige punten in de film bijna hypnotiserend werkt. De film weet zo hier en daar zelfs iets van spanning op te roepen, bijvoorbeeld wanneer we na talloze close-ups van een gangenstelsel eindelijk weer een aanblik van de buitenwereld te zien krijgen.

Deze beweging was wat mij betreft ook meteen de beste scène van de film. We beginnen in stilstand. Een lege hal met aan het einde een sprankje licht. Langzaam begint de camera vooruit te bewegen. In de beweging zien we de voetstappen van cameravrouw Babette Mangolte terug. Heel langzaam gaan we richting het einde van de zwak verlichte, ouderwets gedecoreerde gang. De verlossing is nabij. Eindelijk, na een uur lang in de duisternis van het hotel te hebben doorgebracht, zullen we het buitenlicht weer zien. En dan zien we het uitzicht vanuit het hotel. Niets bijzonders eigenlijk: een paar auto's komen voorbij rijden, wat gebouwen. Op het moment dat ik me dat realiseerde, keert de camera ook weer terug naar de donkere gangen. Gangen waar ik nog wel talloze keren in wil verdwalen.