Amer

De makers van Amer maken er geen geheim van dat hun film geinspireerd is op het giallo genre, een italiaans subgenre dat zijn naam te danken heeft aan de pulpboekjes met gele kaft die min of meer de hele outline van de giallo film bevatte: voornamelijk in de jaren 70 waren deze films zeer populair onder horrorfanaten.
Niet vreemd, want de voornaamste ingredienten van deze films waren killers met zwarte handschoenen die weerloze gillende vrouwen op de meest groteske manier afslachtten.

Dit werd meestal op zeer flamboyante wijze in beeld gebracht door middel van extravagante cameravoeringen en opvallende verlichting, en dat alles in een algeheel plot dat vaak op zijn zachtst gezegd onbegrijpelijk, danwel belachelijk kon worden genoemd. Het is in ieder geval altijd een interessante beleving om deze films te bekijken vanwege de vreemde, onvoorspelbare stijl en de sfeer die de films inmiddels opwekken, en het is dan ook jammer dat het genre al sinds midden jaren tachtig eigenlijk niet meer bestaat. De critici hadden genoeg van de vrouwonvriendelijke en gewelddadige films, en gooide het genre collectief op de brandstapel.

Er bestaan echter nog steeds liefhebbers die geen genoeg kunnen krijgen van deze vervreemdende en unieke films, zoals het Frans/Belgische koppel Helene Cattet en Bruno Forzani, die, na een aantal korte films gemaakt te hebben, zich waagden aan het maken van een heuse giallo.

Amer is dus vooral een labour of love, en dat valt er aan af te zien. Veel visuele kenmerken zijn weer als vanouds aanwezig: veel close-ups van ogen, camerazooms, en een zeer gedetailleerde geluidsband zorgen voor een intense kijkervaring in deze film over 3 belangrijke gebeurtenissen in het leven van een vrouw, die ervoor zorgen dat ze psychisch en lichamelijk steeds meer in de knoop raakt.

Althans, dat is een van de interpretaties die je de film kan meegeven, omdat het geheel vooral (jammer genoeg) aandoet als een stijloefening. Er wordt nauwelijks in gesproken, en de film lijkt zich vooral te willen bewijzen in het overbrengen van de sfeer van het genre, en slaagt daar ook deels in, maar ik heb het gevoel dat de film nog meer impact had gekregen als er wat meer was ingegaan op de hoofdpersoon zodat de kijker meer bij haar betrokken raakt.

Desalniettemin is het een knappe prestatie van het duo om deze comprosmisloze film van de grond te krijgen met het lage budget dat ze hadden, en het is dan ook zeker de moeite waard om deze film een kans te geven.