Intouchables

Een rijke verlamde man neemt een kansloze man in dienst als zijn verzorger. Een bijzondere combinatie wat resulteert in een mooie, gevoelige en ook grappige film.

Ik heb een tijd gewacht om deze film te kijken. Uiteraard was het me niet ontgaan dat het “grote publiek” enthousiast was maar ik bleef wat huiverig. Wat ik verwachtte was een zware dramatische film, en ja daar moet ik dan net even zin in hebben...Na een aantal keer de vraag “Heb je Inthouchables al gezien??” dacht ik.. oké laten we het maar proberen. En inderdaad, alle enthousiaste reacties zijn terecht, want wat is dat een goede film!

De film opent met een scène in een raceauto waarmee direct de gevatte en ook humoristische toon wordt gezet die in de rest van de film terug komt. Hierna volgt een chronologisch verhaal over hoe de bijzondere vriendschap ontstaat tussen een rijke aristocraat en zijn verzorger. Er waren momenten waarbij ik bang was dat het verhaal in clichés zou vervallen, maar gelukkig gebeurde dat niet, de film blijft vlot doorlopen en er blijft een goede focus op de ontwikkeling van de twee hoofdpersonen.

De acteurs leveren overtuigend acteerwerk. Met name Omar Sy als de kansloze Driss die voor zijn uitkering een sollicitatieplicht heeft zet een uitstekende rol neer. Hij is grappig, van de straat, en weet tegelijkertijd sympathie op te wekken door zijn humor en door de zorg voor zijn eigen familie. Francois Cluzet speelt de verlamde rijkaard die op zoek is naar een gevoel van levendigheid en dit weet te vinden in de samenwerking met Driss.

Intouchables is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en wordt op een verfrissende, ontroerende en mooie manier verteld. Dat de film meerdere prijzen heeft gewonnen is dan ook geen verrassing. Het is wat mij betreft een film die je samen met je moeder kan kijken maar ook net zo goed met wat vrienden. In ieder geval is het de moeite waard om te kijken.