Grave of the Fireflies

Mijn voorliefde voor de films van de beroemde Japanse filmstudio Ghibli werd gevormd door de films van Hayao Miyazaki. Studio Ghibli is echter meer dan alleen maar Hayao Miyazaki en het was tijd voor mede-oprichter Isao Takahata om dat aan mij te bewijzen. Zijn eerste film voor Ghibli en tevens zijn meest beroemde film, Hotaru no Haka (Grave of the Fireflies), was voor mij de film naar keuze. In Hotaru no Haka volgen we de jonge Seita en zijn zusje Setsuko, wiens moeder tijdens een bombardement overleden is en wiens vader uitgezonden is door het leger. Deze film verteld het verhaal van hoe Seita en Setsuko proberen de oorlog samen te overleven.

Zoals gezegd speelt de film zich af tijdens de tweede wereldoorlog in Japan en dat blijkt een interessant doek voor Takahata om zijn film op te schilderen. De oorlog zorgt bij de mensen in Seita en Setsuko's omgeving voor een hoop stress en dat zorgt ervoor dat de twee op elkaar zijn aangewezen. Seita voelt zich verantwoordelijk voor zijn kleine zusje en probeert zich van zijn meest volwassen kant te laten zien. Wanneer hun moeder overlijdt en de mensen in hun directe omgeving hen met moeite kunnen helpen, staan ze er in feite alleen voor. Ze maken de logische keuze om naar een tante te trekken, maar daar blijkt Seita zich aan de ene kant als een volwassen wordende tiener te gedragen en zich steeds meer af te zetten tegen zijn tante. Aan de andere kant lijkt hij niet direct de verantwoordelijkheden te willen nemen die volgens zijn tante horen bij het leven van een volwassene. De conflicten tussen Seita en zijn tante leiden er uiteindelijk toe dat de twee het huis verlaten en op zoek gaan naar een eigen plek om te wonen.

Hotaru no Haka is een film van uitersten. De film toont zowel het grootschalige drama van de tweede wereldoorlog in Japan maar daarnaast ook het kleinschalige drama dat zich afspeelt binnen de familie van Seita en Setsuko. Er zitten een aantal prachtige sentimentele momenten in deze film, maar deze ontroerende scènes worden nog zo veel krachtiger door het feit dat ze gespiegeld worden aan de mooie momenten die broer en zus samen hebben. Seita wordt door de situatie gedwongen om zich als een volwassene te gedragen, maar in sommige scènes blijkt dat hij nog niet zijn hele kinderlijke vrolijkheid en naïviteit verloren heeft. Het zijn deze scènes die zijn personage veel diepte geven en hem menselijk maken. Een mooi voorbeeld is de scène waarin Seita en Setsuko samen vuurvliegjes vangen om deze vervolgens los te laten in hun muggennet.

Het mag duidelijk zijn dat ik enorm genoten heb van deze film en nooit meer op dezelfde manier naar studio Ghibli zal kunnen kijken. Hotaru no Haka is een van de mooiste oorlogsdrama's die ik ooit zag en ik was oprecht geroerd tijdens het kijken. De film toont dat animatie en in het bijzonder Studio Ghibli nog veel meer kan zijn dan vrolijk rond huppelende fantasiefiguren.