Adopted Son, The

Beshkempir

Beshkempir krijgt als alternatieve titel The Adopted Son mee, terwijl “besh kempir” letterlijk vertaald vijf vrouwen betekent. De adoptie van dit kind is dan ook hetgeen waar de film mee opent. De jongen wordt ritueel door vijf vrouwen in verschillende doeken gewikkeld en blijkt ook Beshkempir als naam mee te krijgen. Tot zover de verklaringen van de titel van deze eerste lange film van de Kyrgizische Aktan Abdykalykov. Het is het middelste deel van een trilogie, die naast Beshkempir ook bestaat uit Sel'kincek (1993) en Maimil (2001). De hoofdrol in elk van deze films wordt overigens gespeeld door Abdykalykov's eigen zoon, Mirlan.

 In The Adopted Son volgen we dus de jonge Beshkempir in zijn alledaagse leven. Hij haalt kattekwaad uit met zijn vrienden, wordt verliefd op een meisje en vecht tegen andere jongens terwijl zijn ouders in een gestaag tempo de hele dag door werken. Al gauw viel me op dat het leven van een jongentje in Kirgizië niet zo gek veel verschilt van het leven van een jongentje in elk ander deel van de wereld. Het verhaal van deze film is dus niet heel bijzonder of . Ook de manier waarop het in beeld is gebracht lijkt op het eerste gezicht niet bijzonder. Als je echter goed oplet, valt op dat Abdykalykov wel degelijk een kundig filmmaker is.

Ik vond bijvoorbeeld het gebruik van kleur in deze film erg bijzonder. De film is grotendeels in zwart/wit geschoten, afgezien van enkele korte fragmenten. Dit zijn (niet geheel toevallig) net de bijzondere onderdelen in het leven van de jonge Beshkempir. Denk hierbij aan een mooie film, een leuk meisje en een vogel die zijn kamer binnenvliegt. Ook maakt Abdykalykov meerdere malen goed gebruik van indirect filmen, waarbij we de gebeurtenissen zien in een spiegel of stuk glas. Dit leidt ook tot het, wat mij betreft, mooiste moment van de film. Hierin zien we van een afstand een groep mensen staan, terwijl tegelijkertijd het beeld steeds helderder wordt totdat er geen vormen meer te onderscheiden zijn. Dit wordt vervolgd met een schokkerig en onscherp beeld van boomtoppen, wat uiteindelijk een reflectie blijkt te zijn van een spiegeltje waar een jong meisje mee speelt. Fantastisch!

Mijn eerste Kyrgizische film was qua tempo ietwat traag, maar door de korte speelduur en het eenvoudige verhaal erg makkelijk te verteren. Mede door enkele effectieve visuele trucs heeft Abdykalykov wel mijn aandacht getrokken en ben ik nieuwsgierig geworden naar meer werk van deze man. Helaas komt Beshkempir als film in diepgang te kort om een echt sterke film te zijn.