Bad Boy Bubby

Na het bekijken van de documentaire “Not quite Hollywood” , over de geschiedenis van Australische genrefilms (een aanrader!) vond ik het vreemd dat een film waar ik al vaker van gehoord had niet bij de fragmenten inbegrepen zat, namelijk deze “Bad Boy Bubby”, een bijzondere low budget cult-film van begin jaren 90, die weinig bekendheid heeft verkregen buiten eigen land. Jammer eigenlijk, want deze film, over een man die zijn halve leven vastgehouden wordt binnen het smerige appartement van zijn mishandelende moeder, verdient beter.

 Met haar smoes dat zodra haar Bubby een voet buitenshuis zet, hij overmeesterd zal worden door een dodelijk giftig gas (ze gaat zelf altijd de deur uit met een gasmasker op) heeft ze hem zodanig gebrainwashed dat Bubby er geen moment over nadenkt om dit te doen. Dit alles zorgt er natuurlijk voor dat Bubbys leven, zonder dat hij er weet van heeft, extreem grimmig is: een moeder die het ene moment voor hem “zorgt” en hem het andere moment misbruikt, en een kat waar HIJ weer zijn zieke ideeën op botviert, zijn de enige levende dingen in zijn omgeving waar hij mee te maken heeft, en omdat Bubby niet beter weet, vind hij het zo wel welletjes.

Dit verandert als zijn verloren gewaande vader opeens op de stoep staat: een berooide, drankzuchtige man die hem nog verder kleineert en, voordat Bubby er erg in heeft, zijn moeder “inpikt”. Dit alles word Bubby een beetje te veel en hij besluit uiteindelijk dan ook maar om ze te vermoorden en het huis in de fik te steken.

Zodra Bubby dus wel uit huis MOET, blijkt er natuurlijk niks aan de hand te zijn met de lucht, en volgt er een kennismaking met de wijde wereld die door zijn ogen natuurlijk compleet anders is dan hoe wij hem zien, die zowel angstaanjagend, evenals bevrijdend is voor hem. De mensen die hij op zijn weg ontmoet, moeten ook aan Bubby wennen, hij is immers praktisch stom, en als hij iets zegt of doet kan hij zichzelf snel in de problemen werken, aangezien hij geen notie heeft van simpele maatschappelijke kwesties als communicatie, de wet, en goed of kwaad…

 De film is duidelijk in 2 delen gesplitst, de eerste helft begeeft zich dus alleen binnenshuis En is zonder twijfel de grimmigste van de 2, en ik moet zeggen: het is een taaie zit. De hele inrichting is bewust zo smerig en troosteloos mogelijk gemaakt en de lugubere details van het reilen en zeilen in huize Bubby worden niet geschuwd, en zorgden ervoor dat bepaalde scènes makkelijk bij mij walgfactor nummer 9 behaalde. Die Australiërs hebben er in hun films sowieso patent op om op argeloze wijze de meest ranzige dingen te tonen alsof het niets is. Gelukkig word het allemaal een beetje luchtiger in de 2de helft, waar Bubby naast slechte, ook goede mensen ontmoet die het beste met hem voor hebben, en komt er gelukkig ook wat humor om de hoek kijken.

 Het hele verhaal doet denken aan een moderne variant van het verhaal van Kaspar Hauser, Over een man die begin 1800 in een Duits dorpje opdook zonder te kunnen spreken, lezen, schrijven of voortbewegen, aangezien zijn meester hem zijn hele leven in een kelder opgesloten hield. Dit verhaal is op traditionele wijze trouwens ook al eens prachtig verfilmd door Werner Herzog, onder de titel “Jeder für Sich und Gott gegen Alle” (1974).

 Verder komen er nog onder andere 2 zeer antireligieuze speeches in voor, die voor gelovige mensen misschien wat beledigend overkomen, maar wel hout snijden, komt Bubby terecht bij een instelling voor zwaar gehandicapten waar hij liefdevol voor zorgt, en word hij opgenomen door een punkband die wel iets in Bubby zien…

 Regisseur Rolf de Heer, Geboren in Nederland, maar op achtjarige leeftijd al verhuisd naar Australië, heeft dus duidelijk geen concessies gemaakt bij het maken van deze anarchistische en geflipte film, en dat is maar goed ook, want hoe lastig het soms is om te kijken naar de naargeestige gebeurtenissen in het leven van Bubby, is het extra belonend om te zien als hij behandeld word op een goede manier, iets wat elk mens uiteindelijk verdient.